De wereld is stil geworden...
Mijn berichtje van twee dagen geleden is bij honderden mensen slecht overgekomen. Velen opperden om zondag terug uit te zenden, zoals vele andere collega's in Vlaanderen en Brussel.
Maar uit liefde voor de Kerk wil ik er nu effen mee stoppen.
Daarmee dat ik in Jette, tot nu toe, altijd adequaat en volmondig gewerkt heb naar 1 centrumkerk, catechese volgens de richtlijnen en op bepaalde datum, enz enz enz .
Dit alles op aanwijzingen van hogerhand, ookal is er een verscheidenheid van opvolging van de aanwijzingen...
Dat heeft in het begin heel veel pijn veroorzaakt....
Maar bleek uiteindelijk de beste weg, die weg die ik reeds begonnen was, van vooraleer de richtlijnen kwamen. Het kwam vanuit ons hart.
Ook onze eucharistievieringen blijven zeer klassiek. We hebben het missaal, en de boekjes van bvb Kerstmis, Pasen, Brusselse Mis blijven al jaren dezelfde.
"Never change a winning team"....
Het enige dat misschien wel verschillend is, is dat ik preek vanuit mijn hart, vanuit mijn diepste ik, de snaar van mijn geweten.
Dit werd gevormd door de hechte gemeenschap die we in Jette hebben mogen ontwikkelen.
Ik kan bvb nu geen preek maken voor de Tv mis van 19 april.
Sedert dan zal de wereld nog meer veranderd zijn.
Een preek kan maar een preek zijn als ze ingebed ligt, zowel in het hart van de Schrift, als in het hart van de actualiteit, waar iedereen die ons ter harte gaat in verworteld zit....
Misschien knijpt daarin het schoentje...
In Brussel besef ik heel goed dat de parochiegemeenschap van Jette tijdelijk is, kijk maar naar de sociologie. Daardoor alleen al is de relevantie beperkt.
Daardoor moeten we ons hier nog harder voor inspannen, er voor gaan, willen we overblijven, willen we gist zijn in de deeg...
Een parochie zonder gemeenschap is ten dode opgeschreven.
Tv missen, zonder bezieling, dit wil zeggen, alleen maar 'het liturgische' werken uiteindelijk nefast.
Laten we met zijn allen bezielers worden..., ook vanop het scherm en wees gerust... De kijkers voelen dat aan..
Laat ons durven, zodat nieuwe generaties terug voeling krijgen.
Laat ons durven de catechese met hun 'verplichte' gezinsvieringen aan te passen want die geven ons nog een vals gevoel van kerkbezetting.
De zondagen nadien laten die pijn voldoende blijken... en pijn, dat kunnen we missen...
Laten we, wie of wat we ook zijn,
Leren uit ons hart spreken...
Als pastores komen we allemaal uit geseculariseerde families...
Dus, weten we maar al te goed wat onze neefjes en nichtjes van de Kerk denken.
( Bij de bisschoppen zal dat in hun families van 10/9 helemaal niet zo zijn.....!!!!!!, allez, ik denk dat ze mij vergeven)
Eucharistie moet men kunnen blijven vieren en het is de opdracht van de Kerk te zoeken naar voorgangers....
Anders verdwijnen we in de protestantse sfeer, wat ook niet slecht is, maar eerlijkheid gebied ons dat het wezen van de Kerk, de eucharistie blijft, dit als kristalisatiepunt van een gemeenschap, of ze nu plaatselijk of nationaal is... Er moet verbinding uit geroken worden....
En dat nu, dat missen vele gelovigen van vandaag....
Meer dan ooit in deze ongeziene crisis hebben we nood aan verbinding, nationaal maar ook plaatselijk. We hebben nood aan richtlijnen, niet als dictaten of aanvallen, maar richtlijnen vanuit een vaderlijke bezorgdheid voor zijn kinderen. Is God niet ook zo iemand?
Ook priesters hebben herders nodig ...
"Stiller dan ooit". Zo kunnen we deze tijd kenmerken.
Een nieuwe tijd breekt zich aan.
In de encycliek "Mit brennender Sorge", het herderlijk schrijven van paus Pius XI in 1937 drukte hij zijn bezorgdheid uit ivm het toenemende racisme en antisemitisme in Nazi Duitsland.
Zo dienen wij vandaag stil te staan, met een extreem brandende zorg voor nabijheid.
Ouderen, zwakken, eenzamen, minstbedeelden vallen als eerste uit de boot.
De wereld is stil geworden, duisternis heerst over straten en pleinen.
Artsen, zorgverleners, politie, distributiemedewerkers werken als zotten om iedereen deze dagen nog te blijven verzorgen.
Ook als Kerk kunnen we er niet blijven bij stilstaan.
Laat ons aub straks of vanavond enkele mensen bellen. Jullie weten absoluut wie er zich kan bij verheugen...
Een telefoon doet wonderen... please, do it...
God, laat ons niet in de steek.
Help ons om straks in ieders hart een lichtje aan te steken...
Een lampje van God, een Godslamp.
Laten we uitkijken naar de dag dat we samen kunnen eucharistie vieren in onze kerken. Dat we samen mogen loven en danken, gedenken en vergeven.
Dat we samen mogen het brood breken en delen.
Dat we nadien samen eten, samen aan tafel gaan...
Kip van de kippenboer, frietjes van de frituur...
Meer moet dat niet zijn...
weet, die dag gaat er komen...
Een dag van vreugde, maar ook van verdriet.
Want we zullen nog wat moeten wachten, en we zullen waarschijnlijk hier en daar een geliefde moeten afgeven.
We zullen nog wat harde noten kraken,
Maar we zullen er uit geraken.
"Ik ben de verrijzenis en het leven".
Deze uitspraak van Jezus staat in het centrum van het evangelie van de vijfde zondag van de vasten, waar we lezen over de "opwekking van Lazarus". Wie gelooft in Jezus, Messias en Zoon van God, heeft in zichzelf reeds het eeuwig leven, dat geen dood meer kan vernietigen...
Op weg naar Pasen spreken deze woorden boekdelen...
In Sint Pieter blijven we verder werken aan onze camerainstallatie. Die zal er komen. En vanaf nu kunnen jullie die mee ondersteunen.
Zodanig dat zieken en thuisgebonden bejaarden met hun gemeenschap kunnen mee bidden.
Niemand zal ons dat kunnen of durven tegenhouden.
3000 euro hebben we op zijn minst nodig....maar, ik reken er op dat dat bedrag er zal komen.
BE 79 4370 1811 9133 vpw Brussel West afd 202 , melding: camera
( er is geen fiscaal attest maar ge krijgt later een extra porto)
Lieve mensen,
ik kan jullie niet 'leren' om wat meer te bidden.
Ik kan gewoon effen getuigen van de levende God, een God die ons leidt naar het Beloofde Land, na de Corona tijd...al hoewel, misschien is het er al maar zien we het nog niet...
Rerum Novarum,
Nieuwe tijden zijn aangebroken, zo stelde Paus Leo XIII in zijn encycliek... Deze paus was ooit nuntius in Brussel en had zijn buitenverblijf in Neder Over Heembeek.
Bijna 130 jaar na deze encycliek breken voor ons nieuwe tijden aan.
Samen gaan we verder in geborgenheid van onderlinge vriendschap, zonder onderscheid van religie, taal en cultuur.
Verbonden met al diegenen die ons ter harte gaan.
Mogen wij zoals onze goede herder, Paus Franciscus het ons gisteren heeft voorgedaan, voor Jette en omgeving, Urbi et Orbi.
Mogen wij ons laten zegenen door Hem die we noemen
Vader, Zoon en Heilige Geest...
Amen.
Reacties
Een reactie posten
Plaats hier jouw reactie