Er zijn soms van die dagen...- mijmeringen van pastoor Dirk
Lieve mensen verbonden met Jette. In deze donkere dagen denken we weleens weemoedig hoe het vroeger was... Allerheiligen-Allerzielen.... Twee dagen die naadloos in elkaar vloeien... De onmacht die tot kracht wordt... Het verdriet dat niet verdwijnt maar dat stilletjes wortelt in aanvaarding, zonder al te veel woorden en preken. Want dezer dagen zijn woorden vluchtig. Ze klinken hol als ze niet geworteld staan in de realiteit van de acceptaties. Zelfs pastoors hebben er moeite mee. Vandaag was ik in zorgcentrum Warlandis, op bezoek bij iemand die stilaan afglijdt naar het Andere... Vorige week mocht ik nog iemand gaan zalven in UZ Brussel, de plaats waar iedereen momenteel het beste van zich zelf geeft om in hele moeilijke momenten het beste van zichzelf aan anderen te geven... Hier wordt de zelfgave verpersoonlijkt. Er zijn zo van die dagen. Dagen die ons met voeten op de grond duwen en ons doen nadenken over zwakheden, ziektes en miseries, dagen over de relativiteit van