Wapenstilstand - gedicht

De Dichter is terug...

WAPENSTILSTAND 

 

Wanneer de avond stilaan valt, 

bij t’vallen van de blaren 

dan denk ik met een wrang gemoed,

de overvloed van woorden, deze morgen.

 

Toen deed de zon nog zo haar best, 

Om vluchtig vochtigheid te doen verdwijnen.

 

Maar verder op de dag, 

dan denk ik aan die hoop van deze morgen,

hoe vluchtig ook die kan verdwijnen na een uur, 

bij ‚t zien van s mensen taferen, 

van macht en onbegrensde honger,

Om noch van afgunst zelfs te moeten zwijgen.

 

En toch, 

bekruipt me steeds die droom van deze morgen.

 

Die droom die ik voor u hier terug wil declameren....

 

.....

 

Ooit zullen ze samen bloeien,

zonder te vermoeien,

 

lekker ongedwongen door mekaar,

met hun verschillen in 't verleden,   

de toekomst nu in 't heden

 

Zo nat en vochtig het nu is,

zo kil en modderig aan de voeten,

 

Zo blikken we naar boven toe,

verwachtend naar die grote dag,

 

Waar vriendschap, vrede en geduld

het haalt van gramschap en verdriet.

 

Zo reikt mijn hoop naar 't ongeziene,

Zo reikt die drang naar 't al voorziene.

 

Zo stopt mijn wereldlijk verstand,

En gaan we samen hand in hand.

 

Laken, Wapenstilstand 2020

Dirk Vannetelbosch