'Gaudete' zondag 13.12. 2020 - preek van pastoor Dirk Vannetelbosch

 

ONDERZOEKSCOMMISSIES ZIJN VAN ALLE TIJDEN

Lieve mensen in de huiskamer.

Niet alleen vandaag maar ook in Johannes tijd werden er onderzoekscommissies opgericht en uitgestuurd wanneer gezagsdragers ergens hopeloos verloren lopen in hun tot waarheid verweven gedachten…

In die tijd was dat juist het zelfde zoals nu.

Wat voor een ambetanterik zou diene Johannes uit Molenbeek niet zijn geweest…

Hij liep rond, en verkondigde.

Niet in verfijnde kleding….

Dan zou Hij eerder te vinden zijn in Laken of Wemmel…

Wat kwam Hij in hemelsnaam doen?

Was Hij het licht, was hij een goeroe,

Had Hij ineens ’t warm water uitgevonden.

Ik denk het niet…

Het was een bode… wij zouden zeggen, een facteur, een drager, iemand die het éen en het ander kon verdragen, iemand die anderen verder kon dragen, kortom, iemand die de weg naar Jezus ging plaveien…

Vandaag de dag kun je op ‘t eerste zicht alles vinden.

Met éen vingerbeweging weten we alles..

We geraken zelfs de ecyclopedie’s niet meer kwijt aan de straatstenen.

Die boeken, die verbinding bezorgden, die gebonden, verbonden, heilzaam werkten zijn vervangen door gedetailleerde, gefragmenteerde items die zo gespecialiseerd zijn dat we hopeloos gevangen zitten in onze, eigen opgebouwde kennis zodanig dat we bij voorbeeld nog geen nieuwe microgolfoven kunnen ingang zetten… of beseffen dat de melk van de koe komt.

Johannes, die we hier vandaag gaan etaleren was een zoekmachine, een google avant la lettre. Wie weet was hij op zichzelf een onderzoekscommissie?

Hij was er niet om zichzelf.

Hij bracht de oude profeten terug te horen. Hij liet hun bij wijze van spreken naar boven komen, zoals de pieren uit de gazon, wanneer ge te veel met een spade rammelt…

De profeten echter, zoeken d’office het licht op..

Hij bracht ze aan de oppervlakte.

Hij verwees zoals Jesaja naar het Licht,

naar genezing van wier hart gebroken is.

Beluister nu eens efkens deze woorden van Jesaja;

genezen, wier hart gebroken is…

Wie zo eenzaam en verlaten is, dat het leven zelfs geen licht meer kan doorlaten…, de hopeloosheid nabij…

Johannes verwees ook naar de Komende door wie we vandaag ook Paulus mogen laten getuigen.

Die u roept is getrouw: Hij zal zijn woord gestand doen.

Ook vandaag blijft Hij roepen,

Hij wil bij ons te gast zijn, onze Johannes, onze aangestotene…

Hij wil ons onderzoeken wie, wat we zijn, wat we beleven, wat we ervaren…

Hij wil niet alleen een pakketje met onbederfbare producten.

Hij wil niet alleen die brave katholiekskes, die een mis eisen, maar voor de rest…ge weet wel…

Hij wil ons onderzoeken wie, wat we zijn,

wat we beleven, wat we ervaren…

Hij wil nen babbel.

Hij wil gehoord worden.

Maar, zeg nu zelf…

Willen wij dat?

Horen wij in ‘ de ander’ de roep, de ode aan het Licht?

Willen we wel in dialoog gaan?

Willen we straks om 11 uur nog iets van Hem meedragen?

Of gaan we niet alleen de mond, maar ook de oren bedekken?

Laten we ons iets zeggen?

Laten we onszelf onderzoeken?

Deze tweede lockdown komt voor velen nog zwaarder aan dan de eerste.

Het is winter, zelfs de koude kruipt binnen.

Zelfs het handengeklap, gevolgd door de terrasjes van deze zomer zijn verdwenen.

Het is stil en alles voelt koel aan.

Zelfs de profeten durven niet meer spreken.

Het is stil en soms zou je denken?

Waar zijn onze profeten?

Zitten ze in quarantaine?

Waar is die hoop, die innerlijke warme kracht, die stille gloed?

Waar voelen we terug die zachte bries van de Heer op de snaar van ons geweten?

Misschien is iedereen momenteel nog aan het rijpen…

Zoals men de oogst niet kan forceren…

Wie weet heeft Johannes ons al iets ingegeven?

In het bijzonder dit jaar wanneer de stilte ons overstemt.

Wie weet maken we gestalte wat Paulus ons voorzegt..

Wie weet voelen we onderhuids dat zacht briesje…

Bid, mediteer zonder ophouden, dankt God voor alles.

Klaag niet voor wat niet is maar dank voor hetgeen er wel is.

Zoals de aarde haar vruchten voorbrengt en zoals een tuin het zaad laat rijpen, zo laat de Heer de gerechtigdheid ontluiken en zijn glorie voor het oog der volken…

Onze bloemenploeg heeft enkele tijd geleden knollen van narcissen geplant.

Narcissen, de Paasbloemen, verwijzen naar de Verrijzenis, de ultieme hoop.

Laten we zelf ontluiken..

Dat lukt wel zonder substral.

Onze Guillaume besprenkelt ze af en toe met lauw water.

Laten wij ons ook besprenkelen met het water van onze doop, de ultieme bekentenis naar een ‘bekennende God’, een God die liet laat kennen.

Een God die zicht laat beminnen, ons engste knuffelcontact…

Een God, tot ons gekomen, in een weerloos mensenkind.

Een God die zich schuilhoudt in de zwaksten, de zieken.

Een God die u, en hopelijk ook mij zal zeggen;

“Ik zeen a geire”.

Ik speel de derde man op kerstavond, ik kom af….

Ik heb geen handgel vandoen, ik kom binnen zonder kloppen, zonder zelfs de klink van de deur, van uw hart vast te nemen…

Die God zal ons geen onderzoekscommissie sturen, om van een controle te zwijgen want Hij weet alles en hij heeft tijd. Hij kan wachten.

Vandaag beleven we al reeds die kleine vreugde in de lezingen…

Gaudete, wees blij!

Vandaag ontluikt er die kleine bries.

De lente komt, een twijg ontspruit, die oude takken lopen uit.

En neem uw tijd, onze God is niet gepresseert…

Ik zou willen eindigen met de woorden van Udo Hahn, een Duitse hedendaagse evangelisch-Lutherse theoloog.

Advent vieren, Advent beleven heet, kunnen wachten.

Wachten is een kunst.

Wie niet wachten kan, wie steeds een afkorting neemt,

die kort ook zijn leven af.

Oogsten kan men enkel wanneer men tijd neemt om te rijpen.

Laten we hierover effen mediteren…

Laten we ons zelf onderzoeken…

Een commissie is niet nodig…

En dan, lieve mensen,

Dan voelen we de zachte bries van de Heer op de snaar van ons geweten…

Amen

Jette, 13 december, derde zondag van de Advent, leesjaar B