Reeds twee jaar ...

 

Reeds twee jaar ben ik papa kwijt, 

hij eindigde zijn laatste strijd,

aanvaardend wat te wachten stond.

Die zondagmorgen, iets na tien, 

de mis was reeds op dreef gekomen, 

toen gleed hij weg, 

een laatste zucht, een schrille kuch.

Die laatste nacht, tot 's morgens toe,

leek hij zo rustig en in slaap.

precies of hij wou me niet storen.

Hij wachtte tot ik verder ging, 

de tijd, juist nodig, van 't UZ tot aan de kerk,

't was direct bergaf, 

Ik moest gewoon de wagen laten glijden.

Zo dicht en toch veraf.

In zijn UZ, leek hij content, 

de sjoe van menig personeel.

Zo gingen dus die laatste dagen.

Van wakend 's nachts met zicht op mijn Sint-Pieterskerk

en in de dag, vlug voor een dienst, 'mijn werk'

Dan denk ik terug aan onco en haar engelen van mensen, 

met niet alleen de zorg voor papa,

maar ook zijn zoon kon zich niets beter wensen.

Ook mama was en is een sterke vrouw, 

die ook die laatste dagen, zeer getrouw,

toen papa op zijn slechtste was

geduldig wachtte in de wagen,

wanneer ik vlug een stervende jongen wilde zalven, 

eer we nadien de ring op, richting Meerbeek reden.

Dan dachten we aan 't volle leven van de papa

en anderzijds de pijn van t'onvolmaakte leven.

Nu zondag zou ik papa willen noemen, 

maar, 't mag niet zijn want 't wil nu lukken,

Bij een tv mis mag je niet mislukken, 

en mag je geen intenties gaan vernoemen, 

om zo de eenheid te verzoenen.

En eerlijk, ben ik daar wel voor content, 

want 't is zelfs ook voor mij niet evident.

de naam van papa te vernoemen, 

zo en public, zonder een traan te laten

in 't oog van iedereen verlaten.

Als ik nu terug denk aan die dagen, 

en aan de vele mensen die daar lagen, 

dan denk ik aan die warme gloed, 

van vriendschap, met een goed gemoed.

Dan wil ik teder en nabij, 

die rouwenden genegen zijn.

Want rouwen hoort bij 't leven, 

en ieder krijgt zijn deel en zorgen, 

is't niet vandaag, dan is't voor morgen.

 

Laken-Meerbeek-Jette, 9 december 2020