Lieve mensen. Wat moet en mag ik u wensen ... - gedicht van pastoor Dirk

LIEVE MENSEN

WAT MOET EN MAG IK U WENSEN

 

Op deze laatste dagen van het jaar,

Wanneer wij staren naar de sterren,

 

verwijl ik naar het Nieuwe Jaar,

en heb ik niet veel te vertellen.

 

Het vorig jaar was een wake up call,

zonder weerga te bekennen…

 

Het ging vooruit, die laatste jaren.

De snelheid was hier niet meer te bij te houden.

 

En plotseling viel alles stil.

De wereld kon niet verder trappen.

 

Het was alsof de tijd bleef stillestaan,

En plannen bleven overbodig.

 

Ook nu vandaag blijft het weer wennen,

dat plannen maken niet echt hoeft.

 

We leven wat van dag tot dag,

Genietend meer van kleine dingen.

 

Beseffend dat er anderen moeten vechten,

De ademsnood tot stervenstoe.

 

Ook al die mensen in de zorg,

Zittend op tandvlees nagelbijtend.

 

Voor wie, wanneer nu die derde golf,

Hun plat slaat als de wind doet met het koren.

 

Waar regenvlagen op hun beurt,

Genadeslagen geven op de zorg.

 

En dan op ’t eind van 2020

Niets wetend wat de toekomst ons zal wijzen,

 

Mag ik u leiden naar het volgend jaar,

Een jaar met nog eens een woenstijnervaring.

 

Een jaar waar menig kaartje niet veel zegt.

Een jaar waar alles nog zo wankelt op de voeten.

 

Waar D-Day zo veraf naar ons zou kunnen wenken,

En toch is dat voor ons zo echt ver af.

 

We leveren nog zo veel achterhoeds gevechten,

Dat wij beseffend nu vandaag,

 

Dat leven is ons zo cruciaal,

Een vingerknip en ’t is uit ons verdwenen.

 

En dan wanneer aanvaarding van ’t probleem,

Ons kracht geeft om er zo mee om te gaan.

 

Dan komen wij een stap vooruit,

Een stap dat alles in zijn ware contekst plaatst.

 

Dat leven zich ontplooit in alle daagse dingen.

Dat leven rijpen kan, ook zonder zich te haasten.

 

Mag 21 voor u zijn,

Een krachtig jaar in vele kleine dingen.

 

Met afstand, masker en wat gel,

Komen we er wel.

 

Laken, 31.12.2020